Rozdział 79 : "Mecz"

   Jak się okazało nie tylko moja randka z Jasperem była udana. Edwardowi i Belli też nieźle poszło. Miała do nas przyjść dziś i poznać rodzinę. Cieszyłam się niesamowicie. Potem jednak Ucieszyłam się jeszcze bardziej, gdyż zobaczyłam, że Julie się do nas wybiera. Nie widziałam się z nią od ponad siedemdziesięciu lat odkąd wyjechała po śmierci Sharon.Wspomnienia dawnej przyjaciółki bolały, ale cieszyłam się, że chociaż będę miała kontakt z jej przyszywaną matką. Edward zaniepokoił się wzmianką o Julie, ale przecież ona też jest "wegetarianką". Po za tym mieliśmy na głowie jeszcze jednych gości. Jacyś nomadzi zmierzali w stronę Forks. Oni nie mieli jednak takich poglądów jak my dlatego trochę się martwiłam, zresztą tak jak Edward. Wolałam na razie jednak o tym nie myśleć.
Poczułam zapach człowieka w kuchni. Bella.
- Chodź - powiedziałam do Jaspera jednak on nie był pewien.
- Alice... - zaczął. - Ja nie jestem pewien czy sobie poradzę.
- Wierzę w ciebie.
- Ale ja w siebie nie wierzę.
- To uwierz. Będziesz się trzymał z daleka. Nic się nie stanie.
Jasper nie wyglądał na przekonanego, ale zszedł ze mną na dół.
- Bella! - ucieszyłam się. Podeszłam do dziewczyny i uściskałam ją jak starą znajomą. - Rzeczywiście nieziemsko pachniesz.
- Alice - skarciła mnie Esme.
- Alice już znasz - rzekł Edward. - A to mój brat Jasper - Ed wskazał na mojego ukochanego. Ten skinął tylko głową. Widziałam, że się męczy więc wyszliśmy.
- No i co? - Nie było źle - powiedziałam.
- Jakoś nie mam takiego nastawienia na życia jak ty -  odrzekł.
- Daj spokój skarbie - pocałowałam go lekko w usta, ale on przyciągnął mnie bliżej siebie by przedłużyć pocałunek.
- Kocurze jeden - skwitowałam. - Wiesz, że dzisiaj będzie burza?
- To może mecz?! - zawołał Emmett.
- Nie podsłuchuj! - krzyknęłam.
- Nie martw się jak się mizialiście to akurat rzygałem - odparł.
- Ha, ha, ha bardzo śmieszne - krzyknęłam.
- Dzieciaki uspokójcie się! - zawołała Esme.
- Idę powiedzieć Edwardowi i Belli o meczu. Może będą mieli ochotę grać - powiedziałam do Jaspera i pobiegłam do pokoju mojego brata. Zobaczyłam, że Jazz idzie za mną. Zapukałam do drzwi.
- Proszę - rzekł Edward.
Weszłam do pokoju.
- Hej mam propozycję - powiedziałam nie zwracając uwagi na pozycję w jakiej znajdowała się ta dwójka. - Przewidziałam, że dzisiaj będzie burza, więc Emmett rzucił hasło mecz. Zagrałbyś? Będzie fajnie. No i Julie już pewnie będzie.
- Julie? - zdziwiła się Bella.
- Moja przyjaciółka - odparłam. Nie miałam ochoty tłumaczyć nawet jej tego kim dokładniej była Julie.
- Co ty na to Bello? - zapytał Edward swojej ukochanej.
- Wampiry grają w baseball? - zdziwiła się.
- Tylko w burze - odparłam.
- Czemu nie - odrzekła dziewczyna. - Będę potrzebować parasola?
- Nie deszcz będzie tylko w mieście - rzekłam.
- W takim razie widzimy się na boisku - Edward delikatnie mówiąc chciał pozbyć się nas z pokoju.
- Okey - zgodziłam się i wyszliśmy z Jasperem.

*

- Alice! - zawołała Julie przytulając mnie mocno.

- Julie! - ja również ja uściskałam.

- Kochana lata cię nie widziałam.

- Prawie siedemdziesiąt lat - zauważyłam.

- Obiecuję, że teraz wszystko nadrobimy, ale obiecuję też, że nie będę wyjeżdżać tak daleko i na tak długo - powiedziała Julie.

- Słuchaj, gramy dziś mecz. Zagrasz? - spytałam.

- No jasne - odparła z chęcią. - Ale teraz opowiadaj co u was?

Opowiedziałam jej wszystko po kolei. O nowym życiu, o Belli i w ogóle co się działo. Julie też się jakoś trzymała. O Sharon nie wspominałyśmy.

Wieczorem poszłyśmy na polanę na, której zawsze graliśmy mecz. Kiedy zjawili się Edward i Bella podeszłyśmy do nich.

- Cześć Bello - powiedziałam. - To moja przyjaciółka Julie Morgan.

- Bella Swan - przedstawiła się dziewczyna.

- Miło poznać - rzekła Julie.

*

Ten zapach. Spojrzałam na Julie. To ten drań. Jasper zaczął majstrować przy emocjach żebym się uspokoiła. Nie protestowałam. Wiedziałam, że inaczej rzuciłabym się Jamesowi i Victorii do gardeł. I wtedy się zjawili. Był z nimi jeszcze jeden mężczyzna. Jak ja mogłam się nie zorientować, że to oni?! Jak mogłam?! Miałam ochotę rozszarpać tę dwójkę. Nie rozpoznali nas. Albo nie chcieli rozpoznać.

*

- Idę z wami - rzekła Julie kiedy Esme poszła na górę z Bellą.

- To zbyt niebezpieczne - rzekł Carlisle.

- On zabił Johna i Sharon ja muszę coś z tym zrobić! - krzyknęła.

- Co? - zapytała Bella zjawiając się na dole.

- Opowiem ci w samochodzie - powiedziałam. - Julie idź z chłopakami - rzuciłam i wsiadłam do samochodu z Bellą i Jasperem. Tam opowiedziałam Belli wszystko od początku do końca. Nie wiedziałam, że będzie mnie to tyle kosztować. Miałam nadzieję, że oni zabiją Jamesa. Żałowałam, że nie mogę do nich dołączyć.

**************************************

Dam-dam! No kochani. Udało się. Jak widzicie zmieniłam troszkę fabułę "Zmierzchu". Mam nadzieję, że będzie Wam się podobać. Niektóre fragmenty omijałam bo nie chciałam powtarzać tych fragmentów, które wszyscy dobrze już znamy. No cóż. Pozdrawiam. ~Dorcas