Rozdział 56 : Początek nowego życia

- I co? I co? - dopytywał się Emmett.
- Em ja nie jestem automatem - powiedziałam przesadnie spokojnym głosem. Byłam już na skraju wytrzymałości. Nie wiedziałam dlaczego jeszcze nie rzuciłam się Emmettowi do gardła.
- Też się nad tym zastanawiam - odezwał się nagle Edward. - Ja już dawno bym go udusił.
- Kogo? - spytał Em.
- Ciebie! - krzyknęliśmy na raz ja i Edward.
- A to niby dlaczego? - oburzył się.
- Może dlatego - wtrącił się Jasper gniewnym tonem - że traktujesz moją żonę jak ogólnodostępny zakres wiadomości z ostatniej chwili!
Przestałam słuchać i Emmetta i Edwarda i Jaspera. Przed oczami stanął mi obraz Carlisle'a podającego rękę dyrektorowi miejscowego szpitala, który mówi, że to będzie dla niego zaszczyt mieć takiego pracownika w swoim szpitalu.
I z powrotem znalazłam się w naszym salonie.
- Dostał tę pracę! - wykrzyknęłam.
Wszyscy spojrzeli na mnie.
- No dwie godziny czekania w końcu się opłaciło! - podsumował Emmett.
- Co mu powiedzieli? - zapytała Rosalie.
- Dajcie Alice odpocząć - powiedziała Esme - od dwóch godzin wypatruje decyzji czy przyjmą Carlisle'a do pracy. Wiemy już, że go przyjęli więc może dajmy jej odpocząć. Carlisle sam nam wszystko dokładnie opowie.
- Dziękuję Esme - rzekłam i zapadłam się w poduszki sofy zamykając oczy. Chwilę później poczułam, że Jazz obejmuje mnie ramieniem i wtuliłam się w niego.
Po paru minutach usłyszeliśmy samochód wjeżdżający do garażu. Nie minęły trzy sekundy, a Carlisle był już w środku.
- Dostałem pracę - powiedział - Dyrektor był zachwycony. Powiedział, że to zaszczyt mieć kogoś takiego jak ja w tutejszym szpitalu.
- Kto by się tego spodziewał  zażartował Edward posyłając mi rozbawione spojrzenie.
 On też korzystał z moich wizji. W końcu widział to samo co ja. Chociaż czasem nie miałam najmniejszej ochoty, żeby siedział mi w głowie. Raz mu o tym powiedziałam, więc odparł, że umie już poznać po mnie kiedy mam wizję i dopiero wtedy skupia się na moich myślach, a zazwyzaj po prostu się wyłącza.
- Wiedziałam, ze ci się uda - głos Esme sprowadził mnie na ziemię. Podeszła do ukochanego i delikatnie go pocałowała.
- No dobra. To co? Może polowanie dla uczczenia sukcesu? - zapytał Emmett.
- Nie - odrzekł Carlisle - mamy jeszcze sporo do załatwienia. Przede wszystkim musimy jeszcze zapisać was do szkoły. A no właśnie. Alice będziesz udawać, że masz siedemnaście lat czyli tyle samo co Edward. Emmett, Rosalie i Jasper będziecie jak zwykle udawać, że macie po osiemnaście lat. Tak jak mówiłem im wcześniej zaczniemy tym dłużej będziemy mogli tu zostać.
- Jest jeszcze jedna sprawa - odezwała się Esme - obrączki. Alice możesz przerobić swoją na zwykły pierścionek tak jak Rosalie. Bo w normalny sposób nie możecie ich nosić. Emmett i Jasper w ogóle będą musieli je zdejmować kiedy będą wychodzić. Pierścionek zaręczynowy możesz zostawić. Udawać, że to pamiątka rodzinna czy coś w tym stylu.
Pokiwałam głową. Wiedziałam, że jest to konieczne, aby cała gra poszła dobrze.
- Myślę, że będę ją po prostu zdejmować do wyjścia, a potem wkładać. Nie chcę jej przerabiać - powiedziałam.
- Dobrze. W takim razie my wychodzimy, a wy... nie kłóćcie się za bardzo - rzekł Carlisle.
Wszyscy się zaśmialiśmy. Esme wzięła torebkę, chwyciła męża za rękę i poszli do garażu.
- Idziemy na polowanie? - zapytała Rose.
- No właśnie chodźmy. Mamy trochę czasu - poparł ją Emmett.
- No chodźcie - i ja zaczęłam ich namawiać. Chciałam trochę pobiegać, a po za tym chciało mi się pić.
Edwarda i Jaspera nie było trudno przekonać więc chwilę później biegliśmy już w stronę lasu.

********************** 

Wiem kochani jestem okropna, ale mam nadzieję, że mi przebaczycie i zrozumiecie, że nie mam czasu pisać. Gdyby rozdział był dłuższy wstawiłabym go chyba dopiero za tydzień. Pozdrawiam i przepraszam. ~Tini